Omaha to relatywnie nowa gra. O jej nowości niech świadczy to, że Doyle Brunson w swojej klasyce pokera, czyli książce Super System, w ogóle o niej nie wspomina. Pokerowy majstersztyk Winning Poker Davida Sklansky'ego z 1983 roku, zawiera dodatek, w którym opisane są zasady różnych odmian pokera. Te gry to Five Card Draw, Seven Card Stud, Holdem, Five Card Stud, Lowball, Razz i High Low Split. Ta ostatnia odmiana nie miała nic wspólnego z Omahą. W 1983 roku określenie "high-low split" odnosił się do Five Card Draw, Five Card Studa lub Seven Card Studa, gdzie wygrywała zarówno wysoka jak i niska ręka, które dzieliły pule. Nie było to więc określenie, którym dzisiaj opisujemy grę Omaha Hi/Low. Dodatkowo każda z tych wymieniona w dodatku, była później umieszczone w pokerowym słowniczku. Po raz kolejny próżno można było szukać tam Omahy.
Co więc się stało? Czy tak inteligentni faceci jak Brunson i Sklansky po prostu zapomnieli dodać Omahę do swoich książek? Nie - gry po prostu jeszcze wtedy tak dobrze nie znano. Pierwszy rzut oka na dodatek w Winning Poker Sklansky'ego pokazuje nam jak wiele rzeczy w pokerze zmieniło się w ciągu kilku dekad. W niektóre gry, które zostały tam uwzględnione, prawie w ogóle się dzisiaj nie gra, a w inny gra tylko okazyjnie. Omaha, która wtedy nie była nawet małym punkcikiem na radarze pokerowego świata, stała się jedną z najpopularniejszych obecnie gier kasynowych.
Pomimo, że Omaha 30 lat temu nie była w kasynach jeszcze tak bardzo popularna, to w domowych rozgrywkach gościła już, ale pod różnymi nazwami. Była więc wersja, w której gracz otrzymywał 4 karty własne, tak samo jak dzisiaj. Była też wersja, w której gracz otrzymywał 5 kart. W tej odmianie liczba graczy musiała zostać ograniczona do ośmiu. Podczas gdy nie był to żaden minus w przypadku gier domowych, to była to jednak trudna kwestia dla kasyna, gdzie standardem są stoły na 9 lub 10 graczy.
Historia Omahy zaczyna się w Detroit. Gra najpierw pojawia się we wczesnych latach 70. i nazywa się "Twice Three". Jej popularność zaczyna się rozszerzać na duże miasta przemysłowe północnego-zachodu oraz centralną część USA. Szczególną popularność zdobywa w Chicago oraz Nowym Jorku. Pięć kart rozdawanych graczom ma jeden minus - liczba uczestników gry ograniczona jest do ośmiu. To dlatego współcześnie popularniejsza jest wersja z 4 kartami.
Wersja czterokartowa Omahy zaczęła później zdobywać popularność na południu i północnym-zachodzie, w stanach Tennessee, Alabama, Louisiana, Oklahoma, Colorado i Waszyngtonie. W różnych miejscach gra miała inne nazwy - w Dallas nazywano ją "Fort Worth", w Oklahomie nosiła nazwę "Oklahoma Two by Fours, a w Seattle "Nine Cards".
Historia Omahy w Nevadzie rozpoczyna się w 1982 roku. Pojawiła się tam dzięki kobiecie z Oklahomy, zwanej "Lady Dragon" oraz Robertowi Turnerowi, znanemu pokerzyście turniejowemu z Alabamy. W salach kasyna Golden Nugget gra momentalnie zdobywa popularność. Od momentu gdy w styczniu 1983 roku startują turnieje Star Dust, granie Omahy na wysokie stawki zaczyna być popularne w całej Nevadzie. Omaha zostaje nazwana "grą przyszłości". Wynika to z niesamowitej akcji jaka dzieje się na stole, a dodatkową cechą było jeszcze to, że wielu graczy nie potrafiło znaleźć ręki, z którą nie można było zagrać.
Ta mało znana forma gry nazwana została Omahą (nie wiadomo dlaczego, ale nazywano ją też Greek Holdem). Mieszkańcy Nevady już wtedy używali nazwy Omaha, aby zaznaczyć, że na showdownie trzeba użyć dwóch kart z ręki. Gdy czterokartowy holdem pojawił się w Las Vegas, został nazwany Omahą, aby podkreślić, że dokładnie2 karty z ręki muszą być użyte. Jako, że stan Nevada to królestwo hazardu, nazwa przyjęła się i w ten sposób zaczęot nazywać grę, które w latach 70. i 80. miała tyle różnych lokalnych nazw.
